رزین موزاییک پلیمری
آشنایی با فوق روان کننده ها و رزین مخصوص تولید سنگ مصنوعی
در این مقاله می خواهیم به رزین موزاییک پلیمری بپردازیم.
از مهم ترین موضوعات مورد بررسی در صنایع شیمی ساختمان، دست یافتن به بتن با ویژگی های کششی عالی و کارایی بهینه است. در عصر حاضر استفاده و کاربرد فوق روان کننده ها بسیار بسیار رایج است. می توان گفت که این مواد از دسته افزودنی های کاهش دهنده مقدار آب مصرفی در بتن بوده که اولین بار در سال ۱۹۶۰ در ژاپن و آلمان استفاده می شدند.
دلایل استفاده از فوق روان کننده ها
برای رسیدن به بتنی بادوام و پایدار در موزاییک پلیمری، عوامل مختلفی تاثیرگذار هستند. باید اشاره کنیم که کیفیت بتن نه تنها به استحکام فشاری و کششی آن وابسته است، بلکه تا حد زیادی به نفوذپذیری که در آن وجود دارد بستگی دارد. می توان گفت که تخلخلی (نفوذپذیری) که در بتن وجود دارد نیز به شدت برگرفته از نسبت آب به سیمان و همچنین روش های عمل آوری بتن است.
تحقیقاتی که در سال ۱۹۶۴ جهت تعیین رابطه بین درجه هيدراسيون سيمان و نسبت آب به سیمان ( C/W ) و تخلخل انجام شد، مشخص گردید که با کاهش نسبت آب به سیمان و همچنین با افزایش درجه هیدراسیون سیمان، مقدار تخلخل موجود در خمیر سخت شده سیمان کاهش پیدا می کند. تخلخل کمتر به معنای فشردگی بیشتر بتن و همچنین نفوذ پذیری کمتر آن در مقابل عواملی مخرب مانند یون های کلر، دی اکسید کربن، سولفات آهن و … که نتیجه آن تخریب دیرتر بتن خواهد بود.
میزان تخلخل و نسبت آب به سیمان ( C/W ) نیز به شدت روی استحکام کششی و فشاری بتن تاثیر خواهد گذاشت. از این رو استحکام بتن و کاهش تخلخل بتن به معنای آن است که افزایش دوام و عمر مفید آن باید تا حد ممکن نسبت به ( C/W ) کم باشد. با اینکه در ابتدا بیشتر اختلال های بتنی به نظر از ویژگی های مطلوبی برخوردار هستند، اما در بیشتر موارد، بتن سخت شده نهایی به ویژه در آب و هوای گرم خیلی مناسب نیست.
از نظر تکنولوژی بتن، اگر نسبت C/W برابر با ۲۵/۰ باشد، می تواند برای هیدراسیون کافی باشد، اما این بتن ها در عمل کارایی لازم را نداشته و در صورت عدم کاربرد افزودنی، برای دستیابی به کارایی لازم می توان گفت که نسبت های ۵/۰ تا ۷/۰ مناسب می باشند. اما بسته به مقدار و ابعاد ذرات پرکن و ماسه و شن، باید گفت باز هم در خیلی از موارد جریان پذیری و کارایی مطلوبی به دست نمی آید.
افزون بر این کاربرد بیش از اندازه آب نیز ممکن است منجر به جدا شدن آب از ذرات پر کن و سیمان شود. از این رو رسیدن به بتنی مطلوب بدون استفاده از مواد افزودنی تقریبا غیر ممکن است. استفاده از افزودنی های کاهنده مقدار آب، یکی از رایج ترین روش ها در کاهش مقدار آب و افزایش کارایی بتن است.
ساختارهای روان کننده و انواع آنها
ساختار های رایج فوق روان کننده ها (رزین موزاییک پلیمری) به چهار دسته کلی تقسیم بندی می شوند، که عبارتند از :
- سنگ مصنوعی
- لینین اصلاح شده “MLS”
- ملامین سولفونه غلیظ شده “SMF”
- نفتالین سولفونه غلیظ شده “SNF” (شامل مشتقات پلی کربوکسیلات به طور مثال اتر پلی کربوکسیلات ها)
عملکرد فوق روان کننده ها و ساز و کار آنها
فوق روان کننده ها در خمیر سیمانی بر پایه SNF و SMF از راه جذب بر سطح ذرات سیمان و ایجاد بار منفی بر روی آنها، بین ذرات منع فضایی به وجود آورده و از چسبیدن آنها به یکدیگر جلوگیری می کنند.
اما می توان گفت که فوق روان کننده هایی که بر پایه مشتقات پلی کربوکسیلات هستند نیز از طریق دو ساز و کار ( ایجاد ممانعت فضایی و الکترواستاتیک) عمل می کنند. در اصل با بار منفی گروه های کربوکسیلیک باعث ممانعت الکترواستاتیک بین ذرات سیمانی شده و از راه زنجیرهای بلند بسپاری سبب منع فضایی بین ذرات سیمان می شود.
برای دیدن محصولات موزاییک، موزاییک پلیمری و کفپوش بتنی به سایت ماهان موزاییک مراجعه کرده و با کارشناسان ما در ارتباط باشید.
